Probeer eens tegenzin

Uit je comfortzone stappen is dé manier je comfortzone een stukje op te rekken. Onlangs waagde ik me aan een sport die het laagst in mijn aanzien stond: schermen. 

Schermen. Het klinkt al zo theatraal als je het woord niet opvat als werkwoord maar als zelfstandig naamwoord: schermen, alsof de gymzaal vol staat met afbakeningen en je vanuit de coulissen je entree maakt in de arena. Misschien laat ik mijn fantasie nu te veel de vrije loop. Maar waarschijnlijk zijn wel veel mensen het met me eens dat de hoofdpersonages er tijdens schermen altijd zo merkwaardig uitzien, ze lijken slechts een tweedimensionale en profil realiteit te hebben. 

Tegenzin
Kortom: de sport schermen leek mij de minst verstandige vrijetijdsbesteding. Reden te meer om me eens in te schrijven voor een gratis proefles. Tegenzin is een interessante emotie waar je veel mee kunt: je verwachtingen zijn gedaald tot het nulpunt, waardoor je op een andere manier naar de werkelijkheid gaat kijken, je focust op de interessante details, om toch nog het meeste uit de 'weggegooide tijd' te halen. Natuurlijk, ik ben realist genoeg om de tegenzin in het bekende (zoals de hardhandige behandeling bij de mondhygiënist of de Kalverstraat op zaterdagmiddag) wijselijk te mijden. Maar met tegenzin een activiteit ondernemen die je vreselijk lijkt maar nog nooit zelf hebt ervaren, dat is vruchtbare tegenzin! Zo'n actie levert sowieso een interesse ervaring en een leuke anekdote op en als het meezit (en dat doet het vaak) word je ook nog eens verrast door de werkelijkheid. 

Achter de schermen

Vast niet gedreven door mijn tegenzin, kwam ik tien minuten te vroeg aan op het sportcentrum. Geen scherm te bekennen, wel een glazen wand waarachter ik met studie naar de - in realiteit - driedimensionale witte ridders keek. Eén in het bijzonder sprak me aan, die maakte met een intimiderende choreografie korte metten met zijn vloergenoten. Ik begon de sport steeds leuker te vinden vanachter de schermen. Vlak voordat ik 'op' moest om zelf de handen uit de mouwen te steken, was ik getuige van de ontmaskering van Ridder No.1. Doordat ik tien minuten naar zijn gigantische helm had gekeken, had ik al die tijd mijn ideaalhoofd op dit interessant bewegende lichaam kunnen plakken. De realiteit viel niet mee. 

Het belang van de helm

Ik beleefde de proefles met nog tien andere beginners. De breedgeschouderde trainer gaf ons een aantal oefeningen om zonder zwaard de feel van het schermen in de vingers te krijgen. Ik werd fanatieker en fanatieker. Een soort tikkertje voor volwassenen.
Toen we volgens de trainer klaar waren om - nu letterlijk! - achter de schermen een passend wit pak aan te trekken, bleek te ontmaskerde ex-droomridder een dubbelfunctie te hebben als modeadviseur voor trainingspakken. Uit zijn mond rolden de meest fantastische Britse keelklanken, een accent waar ik een grote zwak voor heb. Een fantastische man op zijn hoofd na. Eens te meer zag ik het grote belang van een gezichtsbedekkende helm, te allen tijden. 

Na anderhalf uur venijnig en staccato bewegen, vond ik het bijna jammer dat mijn tegenzinactiviteit erop zat. Na even wikken en wegen heb ik toch maar besloten geen jaarabonnement af te sluiten. Het moet natuurlijk niet te leuk worden. 

Is dit een pleidooi voor het schermen? Nee. Wel voor tegenzin. Durf het eens aan om verrast te worden door een activiteit die volgens jou De Narigheid representeert. Ga eens naar de benoemingsceremonie van de Nepburgemeester van Madurodam, ga het centrum voor sluitspieren openen, bezoek het Museum van vochtige kruipruimtes of knip je vlecht af en stuur hem naar Postbus 51. Ik wil je op geen enkele manier beïnvloeden door realistische suggesties, vandaar.

Het is in ieder geval mijn nieuwe voornemen om iedere maand een paar uur in te roosteren voor tegenzin. Het ergste dat me kan overkomen is een leuke tijd. 

Wat wordt jouw tegenzinproject? Laat een reactie achter.